Trymowanie terierów wysokonożnych szorstkowłosych

Airedale Terrier

Teriery to jedna z 10 grup psów należących do FCI, sklasyfikowanych jako grupa III. W jej skład wchodzą psy wywodzące się z Anglii, Szkocji, Walii czy Irlandii. Nazwa tej grupy psów pochodzi od łacińskiego słowa terrarius (terra – ziemia)

Artykuł ukazał się w kwartalniku Vet Personel wydanie nr 3/2012

To użytkowość i zastosowanie psów przebywających blisko domostw gospodarzy wpłynęła na skojarzenie ich ze słowem terier. Wykorzystywane jako psy zwalczające drobne gryzonie, borsuki, a nawet lisy, świetnie przydające się w polowaniu na króliki, mieszczące się do nory i chodzące pod ziemią. Z powodu zróżnicowanej budowy anatomicznej teriery podzielono na dwie grupy: wysokonożne, czyli te o smukłej budowie ciała, wysokich nogach i krótkich plecach, oraz krótkonożne – krępe w budowie, na niskich nogach i o lekko wydłużonej sylwetce. Na przestrzeni około 300 lat hodowcy ugruntowali wiele odmian terierów różniących się od siebie wysokością, rodzajem sierści oraz użytkowością, chociaż wiele z nich w dzisiejszych czasach pełni rolę psów towarzyszących. Na początku tworzenia ras wyodrębniano tylko dwa typy sierści terierów – szorstką (black and tan terrier) i gładką (fox terrier gładkowłosy). W Polsce największą popularnością teriery cieszyły się od czasów powojennych do początku lat 80.

Pielęgnacja sierści

Handstripping oznacza skubanie palcami. Jest to angielskie słowo określające sposób pielęgnacji terierów szorstkowłosych. Aby dobrze wykonać zabieg, należy zapoznać się ze standardem każdej z pielęgnowanych ras, który można pozyskać np. na stronie internetowej Związku Kynologicznego w Polsce. Do grupy terierów wysokonożnych zaliczamy m.in. airedale terriera, fox terriera, lakeland terriera, welsch terriera i irish terriera.

Szata szorstka składa się z dwóch warstw: okrywowej i podszerstkowej. Warstwa okrywowa składa się z sierści o grubej, lśniącej strukturze, w pięknym, soczystym kolorze odnawianym przez systematyczne skubanie. Pełni rolę ochronną i zabezpieczającą psa przed przemakaniem do skóry na deszczu oraz niekorzystnym działaniem promieni UV. Zabrudzenie sierści nie wnika w pory włosa, lecz utrzymuje się na jego powierzchni i łatwo je usunąć przez wytarcie wilgotną irchą po każdym spacerze. Aby nie naruszać naturalnej struktury tej warstwy poprzez odtłuszczanie, terierów szorstkowłosych i innych ras o takiej sierści nie należy kąpać zbyt często.

Druga warstwa sierści jest krótsza, matowa, narastająca tym szybciej, im temperatura otoczenia, w jakiej przebywa pies, jest niższa. Niepokryta włosem okrywowym szybko przyjmuje kurz, trudny do usunięcia bez kąpieli. Spełnia rolę uzupełniającą, chroniąc psa przed mrozem, skaleczeniem skóry.

Obie warstwy występują na całej powierzchni ciała terierów w mniejszym lub większym stopniu. U niektórych osobników można zaobserwować zagęszczenie sierści w okolicy szyi i łap, u tych o włosie prostym, bardzo szorstkim czasami jej brakuje dla uzupełnienia objętości i uzyskania prawidłowej fryzury np. na łapach.

Korpus

Skubanie czy trymowanie dotyczy wyłącznie warstwy okrywowej. Narzędzia potrzebne do wykonania tego zabiegu to nożyki trymerskie o różnym rozstawie ząbków. Rozróżniamy dwa rodzaje nożyków: o głębokich frezach i ostrych krawędziach pomiędzy nimi (nieumiejętnie stosowane ucinają włos) i takie o płytszych frezach, z tępo zakończonymi krawędziami między ząbkami (nieucinające nigdy włosa). Aby prawidłowo wykonać zabieg trymowania, należy dobrze ocenić stan sierści psa oraz to, jakiego rodzaju trymerów będziemy używać. Dla oddzielenia warstw i ułatwienia sobie pracy, przed rozpoczęciem zabiegu trymowania powinniśmy usunąć nadmiar podszerstka, szczególnie w przypadku, kiedy jest go za dużo.

W jednej cebulce włosowej psa rośnie wiele włosów o różnej długości. Podczas trymowania chwytamy wyłącznie za końcówki najdłuższych włosów, po trochu, nigdy nie łapiemy blisko skóry dużych partii włosów i nie ciągniemy na siłę. Trymując prawą ręką, lewą przytrzymujemy skórę tak, aby zabieg był jak najmniej nieprzyjemny dla psa. Chwytając wyłącznie za włosy z najdłuższej warstwy, mamy pewność, że ciągniemy tylko te, które już obumarły. Przerośnięty włos traci barwnik i już go nie odbudowuje. Tylko zdrowy włos okrywowy ma prawidłowy, przewidziany wzorcem kolor. W przypadku każdej rasy szorstkowłosej trymowanie zaczynamy w 4. miesiącu życia psa. Trymujemy wyłącznie włosy najdłuższe co 6 do 8 tygodni. Tym sposobem otrzymujemy wielowarstwową strukturę szaty teriera szorstkowłosego. Dzięki temu poprzez systematyczne wyciąganie martwego włosa odnawiamy sierść, jej koloryt i jakość. Wielowarstwowość powoduje, że każde trymowanie oznacza krótszy czas wykonania tej czynności, zużywamy mniej energii, oszczędzamy palce, nadgarstek, ramię i uzyskujemy zdecydowanie lepszy efekt końcowy. Ściągnięta wierzchnia warstwa odsłania piękną, krótszą, równą, lśniącą i kolorową sierść. Taki sposób utrzymania sierści nazywamy rollingiem (z języka angielskiego), co w języku polskim oznacza „rotację”. Tajemnica dobrze poprowadzonej sierści trymowanego teriera to właśnie rotacja. Systematycz ne trymowanie przyzwyczaja cebulkę włosową do uwalniania z niej kolejnych włosów. Dla ułatwienia trymowania warto zaopatrzyć się również w kredę groomerską (węglan wapnia), dzięki jej zastosowaniu włos staje się bardziej szorstki i tym samym łatwiejszy do usunięcia. Trymowanie zaczynamy w jednym miejscu, np. w górnej części szyi psa tuż pod uchem z lewej strony, i powoli przesuwamy się ku dołowi, odsłaniając spodnią warstwę sierści w kolejnym miejscu. Do przeczesywania sierści używamy metalowego grzebienia po to, aby uporządkować warstwy włosów. Czeszemy zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów, nigdy pod włos. Złą i nieprawidłową metodą jest trymowanie w wielu miejscach naraz, ponieważ ten sposób nie pozwala na prawidłową ocenę, czy praca w danym miejscu została już wykonana czy nie. Należy także unikać trymowania na krótko albo do skóry, czyli usuwania wszystkich włosów na raz. W takim przypadku nie uda nam się osiągnąć efektu rotacji włosów, ponieważ po upływie 8 tygodni nowa sierść będzie jednakowej długości i trudna do usunięcia. Włosy jeszcze dobrze nie obumrą, a gruba warstwa nie pozwoli na prawidłowe i bezbolesne trymowanie. W takim przypadku najlepiej zabieg odsunąć w czasie o kolejne 4 tygodnie. Bardziej doświadczonym groomerom doskonale znany jest efekt trymowania w tzw. dziury (efekt łysych placków na grzbiecie psa). Klientom korzystającym z usług profesjonalisty z reguły taki efekt trymowania bardzo się nie podoba, dlatego należy go unikać. Nieprawidłowo poprowadzona szata jest trudna do trymowania, dlatego większość groomerów zastępuje ją strzyżeniem. Ten rodzaj pielęgnacji niszczy szorstką sierść teriera czasami bezpowrotnie. Ucinanie szaty okrywowej powoduje jej matowienie. Włos, pozostając w cebulce, nie jest odnawiany. W trakcie odrastania zrównuje się z podszerstkiem. Pies traci piękną barwę, szata okrywowa swoją jakość i funkcję. Aby sierść nabrała swojego blasku i by przywrócić jej funkcję, czasami nie wystarczą dwie, a nawet trzy sesje trymowania.

Łapy

Łapy powinny mieć kształt czterech równej grubości kolumienek

Łapy powinny mieć kształt czterech równej grubości kolumienek

Rotacyjne trymowanie najdłuższych włosów dotyczy także łap psa, które w przypadku terierów wysokonożnych powinny mieć kształt czterech równej grubości kolumienek. Aby zachować prawidłową strukturę sierści na łapach, należy je systematycznie przeskubywać. Zabieg wykonujemy czubkami palców — kciuka i wskazującego. Przed rozpoczęciem pracy rozczesujemy dokładnie miękką lub specjalistyczną szczotką, przeznaczoną dla terierów uczestniczących w wystawach. Aby nie uszkodzić sierści, spryskujemy łapy preparatem ułatwiającym rozczesywanie, np. odżywką nawilżającą w sprayu bez spłukiwania Pozwalamy jej wniknąć w głąb włosa przez parę minut. Następnie usuwamy palcami zanurzonymi w kredzie groomerskiej wszystkie najdłuższe, najjaśniejsze i wystające poza linię spodniej warstwy włosy. Taki sposób pielęgnacji pozwała na utworzenie pięknych czterech kolumn. Strzyżenie nożyczkami po czasie spowoduje ten sam efekt, który uzyskamy po ostrzyżeniu psa maszynką elektryczną. Włos na łapach utraci swą barwę i jakość, co w przypadku rudego koloru wygląda wręcz fatalnie. Struktura włosa ulega zmianie na miękką, wełnistą i kędzierzawą, skłonną do zbijania się w filc, tracąc jednocześnie swoje samooczyszczające właściwości.

Głowa

Budowa głowy terierów wysokonożnych przypomina cegłę. Oznacza to, że wszystkie jej płaszczyzny są równoległe

Budowa głowy terierów wysokonożnych przypomina cegłę. Oznacza to, że wszystkie jej płaszczyzny są równoległe

Budowa głowy terierów wysokonożnych przypomina kształtem cegłę. Oznacza to, że jej wszystkie płaszczyzny są równoległe. Dla uzyskania tego efektu trymujemy do najkrótszej warstwy sierści uszy, czoło, policzki i podbródek. Dłuższe włosy zostawiamy na kufie, wąsach i brodzie, przeskubując je tak, aby tworzyły linie równoległe z pozostałymi częściami głowy. Brwi nad oczami są podzielone i zaczesane do przodu. Usuwamy z nich wszystkie najrzadsze i najjaśniejsze włosy, aby umożliwić odrastanie nowym. Nadanie odpowiedniego wyrazu wymaga znajomości wzorca rasy FCI, a w obrębie wszystkich omawianych terierów jest zróżnicowane i bardzo charakterystyczne.

Efekt końcowy pielęgnacji

Efekt końcowy pielęgnacji