Polska historia groomingu

Polska historia groomingu

W Polsce wzrost zainteresowania groomingiem psów rasowych można zaobserwować mniej więcej od końca lat 90. Nie znaczy to, że wcześniej psy rasowe nie były pielęgnowane inaczej niż metodą domową

Artykuł ukazał się w miesięczniku Rynek zoologiczny wydanie nr 1/2019

Oczywiście istniały już gabinety fryzjerskie dla psów, salony kosmetyczne lub pracownie trymowania ras szorstkich. Z reguły jednak profesją tą zajmowali się hodowcy psów rasowych, potem ich dzieci. Bywało, że gabinety prowadzone były przez całe rodziny zaangażowane od lat w hodowle psów, przygotowanie oraz prezentację na wystawach.

Zawód groomer w słowniku zaistniał oficjalnie w 2010 r. na skutek wpisu do Klasyfikacji Zawodów i Specjalności na potrzeby rynku pracy pod numerem 516401.

Pierwsze gabinety

Niektóre gabinety połączono ze sklepami z akcesoriami dla psów. W Poznaniu np. taki punkt prowadziła przez ponad 20 lat Bożena Staniewska. Zwyczaje, jakie wprowadziła, godne były naśladowania, w tym np. systematyczne korzystanie z jej usług co 2 miesiące, a wizyta dla pupila ustalana była już przy poprzedniej. Innym znanym punktem pielęgnacji psów był gabinet Małgorzaty Jurek-Ereńskiej, sędzi kynologicznej prowadzącej wraz z tatą i córkami hodowlę amerykańskich staffordshire terierów Florida lub gabinet Wiktorii Świętek, sędzi kynologicznej, właścicielki hodowli sznaucerów miniaturowych Alwis. W Warszawie bardzo znanym i lubianym gabinetem była pracownia trymowania terrierów Joanny Szczepańskiej-Korpetty, sędzi kynologicznej, kontynuatorki hodowli airedale terierów Prima przejętej po swojej mamie Marii Szczepańskiej. Założenie tych punktów usługowych przypada na lata 80. Najstarszy natomiast punkt strzyżenia psów w Poznaniu swoją działalność rozpoczął w 1972 r.

Rozwój hodowli

Nauka groomingu odbywała się z pokolenia na pokolenie lub bezpośrednio od hodowcy danej rasy w przypadku gdy nabywca psa chciał pielęgnować pupila we własnym zakresie. Zdecydowanie mniej znany był grooming tzw. komercyjny, czyli nieprzestrzegający standardu strzyżenia danej rasy. W tamtych latach psów rasowych było zdecydowanie mniej. Właściciele psów rodowodowych w większości przypadków uczęszczali na wystawy. Na tamten czas psy rasowe były stosunkowo drogie, tak więc posiadanie rodowodowego było niejakim prestiżem. Psy niemogące brać udziału w wystawach to przede wszystkim wielorasowce, które nie były częstymi klientami gabinetów fryzjerskich z racji szaty niewymagającej specyficznej pielęgnacji. Ta część psiej populacji najczęściej pielęgnowana była sposobami domowymi i akcesoriami zakupionymi w sklepach dla myśliwych lub w sklepach z akcesoriami dla psów przy gabinetach fryzjerskich.

Obecne czasy to zmiana podejścia do psa rasowego. Tak jak niegdyś określenie „pies rasowy” było niemal jednoznaczne z rodowodowy lub nawet wystawowy, tak teraz jest ono stosowane bardziej obiegowo, pomimo że nic w tej kwestii formalnie nie uległo zmianie. Zmasowana hodowla psów wyglądem zbliżonych do rasowych lub ras hybrydowych, czyli uzyskana w wyniku połączenia dwóch odrębnych ras, np. pudla z labradorem (labradoodle), pudla z cocker spanielem (cocopoo), pudla z kavalier King Charles spanielem (cavapoo), pomeraniana z huskym (pomski), spowodowała wyznaczenie nowych „standardów” strzyżenia na potrzeby tych ras. Grooming ras hybrydowych nie jest tak restrykcyjny, jak grooming psów ras z 10 grup FCI. Daje jednak możliwość stosowania wielu technik groomerskich z zaangażowaniem własnej wyobraźni.

Rozwój groomingu na całym świecie, nie tylko w Polsce, wiąże się również ze wzrostem liczby psów i popularności różnych ras, szczególnie małych i długowłosych, bardzo wymagających pod względem pielęgnacji.

Wzrost popularności

Popularność zawodu groomera to także efekt otwarcia granic Europy. Dzięki temu swobodnemu podróżowaniu hodowców na wystawy międzynarodowe, a także przybyciu hodowców z całego świata do Polski na wystawy rangi europejskiej (2001) oraz światowej (2006) zaistniała możliwość bezpośredniej wymiany doświadczeń i podniesienia standardu pielęgnacji psów. Z wielkim zainteresowaniem podziwiano kunszt groomerski hodowców z Rosji, Francji, Włoch, a nawet USA. Ogromny wpływ na przepływ informacji, a szczególnie możliwość korzystania z wiedzy doświadczonych groomerów oraz hodowców pokazujących zdjęcia swoich prac, ma rozwój, popularność i dostępność Internetu. Najbardziej intensywny rozwój groomingu w Polsce to ostatnie 15 lat. W tym czasie powstało najwięcej „szkół groomingu” oferujących kursy groomerskie.

Eliza Tomczak w Salonie kosmetycznym dla psów

Eliza Tomczak w Salonie kosmetycznym dla psów

Popularność zawodu groomera to także efekt otwarcia granic Europy.

Groomer jako zawód

W tym miejscu warto wspomnieć o tym, że zawód groomer w słowniku zaistniał oficjalnie w 2010 r. na skutek wpisu do Klasyfikacji Zawodów i Specjalności na potrzeby rynku pracy pod numerem 516401. Według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD 2007) zawód należy do sekcji S i działu 96.09.Z – pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana – działalność usługowa związana z opieką nad zwierzętami domowymi w zakresie wyżywienia, pielęgnowania, strzyżenia, pilnowania i tresury.