Pielęgnacja i strzyżenie terierów o sierści innej niż szorstka

Teriery to bardzo duża grupa psów, o najbardziej zróżnicowanym wyglądzie i sierści. Dlatego w niniejszym cyklu artykułów omawiającym ich pielęgnację podzielone one zostały ze względu na stosowaną technikę groomerską. Tematami poprzednich artykułów były trymowanie wszystkich terierów szorstkowłosych oraz prawidłowe postępowanie podczas pielęgnacji ich sierści w celu zachowania jej ochronnych i użytkowych właściwości. Tematem obecnego artykułu są teriery o sierści, która z racji swojej struktury wymaga skracania nożyczkami

Bedlington Terrier

Bedlington terrier to nieduży pies wyhodowany na pograniczu Szkocji i Anglii z krzyżówki różnych terierów i charta. Służący do polowań na króliki, niegdyś był bardzo popularny. Jego charcia budowa, a co za tym idzie – wspaniała zwinność, pomagała w pogoni za tymi gryzoniami. Cechą charakterystyczną jest jego łukowato wygięta sylwetka o głowie kształtem przypominającej baranka. Po jej obu stronach zwisają niewielkie uszy za-kończone frędzelkami w kształcie rombu. Charakterystyczna sprężysta sierść tego teriera wymaga specjalnej fryzury, podkreślającej jego sylwetkę, użytkowość oraz piękno.

Kąpiel

Przed przystąpieniem do strzyżenia psa należy wykąpać, stosując szam-pon odtłuszczający. W celu uzyskania lepszego efektu puszystej sierści, łatwej do uformowania, stosujemy odżywkę nadającą włosom objętość. Szczególnie ważne jest zastosowanie jej w przypadku psa o rzadkiej sierści na łapach. Nigdy nie strzyżemy psa na brudno czy wykąpanego kilka dni wcześniej. Sierść musi być czysta i odtłuszczona.

Strzyżenie

Dobrze przygotowaną i wysuszoną sierść bedlingtona strzyżemy nożyczkami przy pomocy grzebienia metalowego o dłuższych zębach, często przeczesując ją w różne strony, aby uzyskać efekt gładkiej powierzchni. Ponieważ sierść bedlingtona jest lekka i delikatna, trudno ją strzyc grubymi i ciężkimi nożycami. Najlepiej do tego celu używać dobrze wyważonych nożyczek prostych i łukowato wygiętych do okrągłych partii ciała. W celu ułatwienia pracy sierść psa możemy posypać talkiem w kolorze psa, dającym efekt zagęszczenia sierści i utrzymania jej w jednym miejscu. Najkrótsze partie ciała, czyli uszy, podgardle, policzki, podbrzusze oraz przestrzenie między palcami, strzyżemy krótko maszynką, lecz nigdy tak, by skóra była widoczna. Łapy psa formujemy w charakterystyczne kolumny, zakończone małymi stopami Wąska głowa, ostrzyżona na policzkach ma-szynką od kącika oka do kącika warg, z pozostawioną sierścią na grzbiecie kufy i przełomie czołowym, ma kształt jajowaty. Pozostawienie dłuższej sierści na guzie potylicznym optycznie wydłuża głowę i nadaje jej charakterystyczny wyraz. Przejście z dłuższych włosów na głowie do krótszych na szyi wymaga umiejętności i wyczucia. Żuchwę i trójkąt na szyi strzyżemy maszynką, pamiętając o maskowaniu skóry. Włosy pozostawione na górnej szczęce zaczesujemy tak, by oczy były tylko częściowo widoczne z boku. Patrząc na psa z przodu, nie widzimy oczu. Włosy na wargach skracamy tak, by kufa wydawała się mocna. Najwyższym punktem sylwetki tego teriera jest krzywizna grzbietu w miejscu nerek. Tam, w celu podkreślenia tej cechy, zostawiamy dłuższą sierść. Strzyżenie i nadawanie charakterystycznego wyglądu bedlington terrierowi wymaga delikatnej ręki i skupienia groomera. Prowadzenie nożyczek płasko wzdłuż ciała psa pomoże uzyskać efekt gładkości. Fryzura tego teriera nie ma nic wspólnego z fryzurą i sierścią pudla. Krótki włos po ostrzyżeniu i kształt charta zdecydowanie odróżniają te dwie rasy. Włos na spodzie klatki piersiowej zostawiamy dłuższy, w celu podkreślenia charciej sylwetki.
Ważnym elementem wykończeniowym fryzury jest sierść na uszach w kształcie rombu długości ok. 5 cm i pozostawiona na grzbiecie ogona w kształcie szabli. U nasady ogona – dłuższa, bliżej środka – krótka. Niedopuszczalne jest golenie ogona na całej jego długości. Fryzura bedlington terriera wymaga od groomera dużego wyczucia, finezji, zaawansowanych umiejętności i lekkiej ręki. Dobra technika strzyżenia nożyczkami pozwoli na uformowanie sylwetki bez „schodków”, z łagodnymi przejściami z partii najkrótszych do dłuższych. Takie wyrzeźbienie sylwetki daje dużą satysfakcję z końcowego efektu. Pies wygląda dostojnie i wyjątkowo.
Bedlington terriery straciły na popularności w Polsce. Na Zachodzie, nie tak licznie hodowane jak niegdyś, znane są dobrze koneserom rasy jako psy niegubiące włosów, łatwe w utrzymaniu, niewymagające specjalnych warunków ani domowej pielęgnacji poza zwykłym przeczesaniem szczotką czy grzebie-niem. Mimo wyrafinowanej fryzury są łatwe w utrzymaniu. Najważniejsza cecha tego teriera to łagodność wobec ludzi i innych psów. W dzisiejszych czasach o psach niealergizujących dużo się mówi i pisze, zapominając o takich rasach, jak wspaniały bedlington terrier.

Yorkshire Terrier

Yorkshire terrier to niewielki piesek wyhodowany z krzyżówki terierów z maltańczykiem w hrabstwie Yorkshire. Dzisiaj niezwykle popularny, nie tak drogi i luksusowy, jak kiedyś pełni rolę towarzysza. Niegdyś używany był do walki z gryzoniami zagrażającymi fabrykom włókienniczym. Cecha charakterystyczna to jego przepiękny płaszcz z długich, „lejących” włosów koloru stalowego błękitu. Głowa umaszczona w kolorze ciemnego złota zdobi psa upiętymi w topknot włosami Tak nie wygląda żaden pies. Stylowy w formie i piękny w ruchu, rasowy york wymaga niezwykle wy-sublimowanej pielęgnacji.

Kąpiel, suszenie, papilotowanie

Aby jego sierść nie ulegała łamaniu, przesuszaniu i niszczeniu, należy ją zawijać w bibułki – papilotować. Dla wprawnego groomera zabieg ten nie trwa dłużej niż 20 minut. Przed nałożeniem papilotów psa należy wykąpać w szamponie pielęgnacyjnym, a w następnej kolejności zastosować odżywkę wygładzającą i nawilżającą włos, pozostawiając ją na 4 minuty. Po upływie tego czasu dobrze spłukujemy psa. Włos delikatnie odsączamy w irchę – nie w ręcznik, aby go nie splątać. By zaoszczędzić czas, psa należy dobrze rozczesać przed kąpielą i podzielić szatę na połowę wzdłuż grzbietu. Kąpiąc, nie mieszamy tych dwóch płaszczyzn, a spływającą, wzdłuż grzbietu wodą układamy włos w tej samej formie.
Suszenie yorka to podstawa prawidłowej pielęgnacji. Do naciągania włosa używamy wyłącznie szczotki z naturalnego włosia i suszymy powietrzem o temperaturze 40 stopni. Cieplejszy strumień wysusza i niszczy włos.
Po zakończeniu pracy przystępuje-my do papilotowania. Dzielimy płaszcz yorka na 4 części z każdej strony. Każde z pasm spryskujemy mieszanką odżywki nawilżającej, wody i lanoliny. Bibułkę podkładamy pod zwilżone pasmo. Zaginamy bibułkę na pół i jeszcze raz na pół wzdłuż włosów, a następnie w poprzek rulonu zaginamy 3 razy. Taki pukielek zaciskamy z wyczuciem mała, gumką, specjalnie przygotowaną do tego celu. Należy zwrócić uwagę, aby nie zaciągać papilotów zbyt mocno, nie zginać pasma zbyt ciasno, by po rozwinięciu włos się nie falował. Mocna falistość włosa jest trudna do usunięcia. Ostatecznie otrzymujemy 8 zawinię-tych pasm, po 4 z każdego boku psa. Pozostałe papiloty to pasma na ogonie, brodzie, policzkach, wąsach i topknot. W sumie potrzebujemy jednorazowo od 13 do 15 bibułek i gumek.
Długowłosy york powinien być kąpany co 2 tygodnie, bez względu na to, czy jego włos jest papilotowany, czy nie. Włos lejący, w przeciwieństwie do szorstkiego, wchłania kurz, dlatego musi być częściej oczyszczany. Włos szorstki okleja się kurzem z wierzchu i łatwo go usunąć w inny sposób. Do częstej pielęgnacji używamy szamponu z lanoliną w celu ochrony wrażliwej skóry małego pieska.

Strzyżenie

Skracanie płaszcza yorka niepoddawanego papilotowaniu różni się od yorka utrzymywanego w formie wystawowej. W pierwszym przypadku, aby właściciel psa nie miał kłopotu z za długim płaszczem swojego pupila, strzyżemy go krócej niż w drugim przypadku. W tym celu dobrze wyprostowaną sierść psa układamy na jego boku. Najpierw łapy przycinamy równo z pazurami, tak aby nie były widoczne. W celu uzyskania jak najmniejszych stóp przycinamy wcześniej pazury, uważając na miazgę, aby po skróceniu nie krwawiła. Linia stopy widziana z tyłu powinna lekko się unosić i odsłaniać największą poduszeczkę. Przestrzenie między palcami wycinamy małą maszynką elektryczną. Psa należy postawić na krawędzi stołu w pozycji dla niego naturalnej, czyli z wysoko uniesioną głową. Do korekty płaszcza yorka używamy długich, prostych nożyczek z cienkim czubkiem, przycinając włosy powyżej największej opuszki łapy psa widzianej z boku. Tak przycięte włosy nie sięgają podłoża. Głowę zdobi kitka upięta zwykłymi gumkami wraz z kokardą. Zamiast papilotów, płaszcz podzielony na sekcje można upiąć przy pomocy zwykłych gumek-frotek. Ta metoda zabezpieczania włosów przed zabrudzeniem jest bardzo praktyczna w okresie jesienno-zimowym. Ułatwia pielęgnację długowłosego yorka i przekonuje właściciela do utrzymania psa z pięknym włosem w formie wzorcowej.
W przypadku yorka w kondycji wy-stawowej płaszcz przycinamy podob-nie, lecz jego długość powinna przykrywać stopy psa w ruchu, a z tyłu lekko się wywijać. W tym celu analogicznie stawiamy psa na krawędzi stołu, a jego płaszcz przycinamy ok. 2 cm poniżej krawędzi. Przód przycinamy wyłącz-nie z wysoko uniesioną głową psa, by – podobnie jak z tyłu – łapki w ruchu nie były widoczne. Tył płaszcza wraz z ogonem przycinamy tak, aby przysłaniał stopy psa ustawionego w pozycji wystawowej. W ten sposób uzyskujemy włos krótszy na bokach, a z tyłu i z przodu dłuższy. Okolice brzucha golimy małą maszynką elektryczną. Okolice odbytu wycinamy nożyczkami dookoła.
Najważniejszym atutem urody rasowego yorka jest głowa i jej wyraz. To z uwagi na nią yorki stały się tak popularne. Maleńka czerwona kokardka na jej szczycie to znany wszystkim symbol tej rasy. Nieduże oczy o migdałowym kształcie i trójkątne uszy podkreślają elegancki wyraz arystokraty. Aby uszy sprawiały wrażenie jak najmniejszych, strzyżemy je tylko na końcówkach w formę maleńkich trójkącików. Naturalne ucho yorka czasami jest duże, chociaż pożądaną cechą są niewielkie uszy. Niestety wpływ maltańczyka i innych terierów podczas tworzenia rasy skutkował osiągnięciem przez hodowców nadmiernie dużych uszu, które w przeszłości kopiowano. W celu ich przysłonięcia włosy na uszach od wewnętrznej strony wypuszczamy tak, by przysłaniały małżowinę. Kanał słuchowy oczyszczamy z włosków palcami lub przy pomocy pincety i pudru ułatwiającego ten zabieg.

Upięcie włosów

Formowanie topknota to nic innego jak profesjonalne upięcie włosów na szczycie głowy yorka, pomiędzy uszami, lecz bliżej krawędzi czołowej. Aby spiąć prawidłowo włosy, należy grzebieniem ze szpikulcem oddzielić dwa pasma włosów – pierwsze w linii od zewnętrznego kącika oka do środ-ka ucha po obu stronach głowy oraz w połowie czaszki – i spiąć gumeczką. Drugie w dalszej części głowy, tuż za pierwszym puklem włosów. Następnie obydwa pukle połączyć, pochylając je do przodu głowy, i spiąć trzecią gumeczką. Szpikulcem należy także delikatnie uformować czoło z włosów, wysuwając je spod gumki daleko do przodu, nad oczy. W ten sposób upięty topknot optycznie zmniejsza wielkość oczu yorka, które nierzadko robią wrażenie zbyt wypukłych lub szeroko otwartych.

Pielęgnacja sierści

Wykończenie fryzury to spryskanie całej szaty preparatem antystatycznym i nabłyszczającym, nieobciążającym płaszcza. Końcowy efekt jest bardzo ważny. Nie ma nic gorszego od widoku yorka o przetłuszczonej sierści z powodu złego doboru kosmetyków. Każdy pies w obrębie danej rasy ma nieco inną strukturę sierści, dlatego nie można uogólniać zastosowania szamponów czy odżywek. Zawsze należy odpowiednio dopasować stosowanie kosmetyków do potrzeb danej sierści. Dotyczy to również yorków, które z racji zakończenia etapu wystawowego lub braku takiego prze-znaczenia zostały ostrzyżone na krótko. Niejednokrotnie popularny szam-pon z tłuszczem norkowym jest zbyt ciężki dla delikatnego włosa yorka stylizowanego na westie czy puppy.
Zdarza się, że długowłosy york ma sierść matową, pozbawioną blasku i unoszącą się. Być może jest tak dlatego, że w szczenięcym wieku, kiedy porastał nową sierścią, nie zauważono tego problemu lub zbagatelizowano go. Tego typu sierść potrzebuje odświeżenia. Zabieg usunięcia matowej sierści przeprowadzamy przy pomocy matbreakera. Delikatnie wyczesujemy krótkimi ruchami – tylko zahaczając ząbkami i wyciągając poszczególne kępki na wierzch sierści. Resztę wyczesujemy szczotką. I tak w każdym miejscu. Nigdy nie prze-ciągamy ostrych ząbków matbreakera przez całą długość włosów. Ostre krawędzie wewnętrzne tego urządzenia mogą poucinać włos na różnych długościach. Wówczas oczekiwanie na wyrównany odrost może trwać bardzo długo. Im więcej matowej sierści u yorka, tym gorszy jego włos i kolor. Dzięki tej technice mamy ogromny wpływ na poprawę i kształtowanie eleganckiego płaszcza psa i znaczną poprawę koloru jego sierści. Włos odzyskuje blask.
Popularność yorka miała również swoje złe strony. Łatwy zbyt spowodował rozkwit tzw. pseudohodowli. Niejednokrotnie rodowodowe yorki zakupione w renomowanych hodowlach służyły za materiał hodowlany. Niestety z braku selekcji pożądanych dla rasy cech nierodowodowe yorki w niewielkim stopniu przypominają te rasowe. Od piesków niewielkich rozmiarów po „olbrzymy” wielkości shih tzu,odwiedzają gabinety fryzjerskie dla psów. Także ich sierść jest bardzo zróżnicowana. Od puszystej, matowej i bardzo obfitej do rzadkiej, krótkiej, prawie szorstkiej. Aby dobrze wypielęgnować tak zróżnicowaną rasę, trzeba dużej wiedzy i znajomości pielęgnacji sierści wszystkich typów.
Stylizacja yorka jest bardzo wdzięcznym tematem i jest powszechnie stosowana. Od fryzury na puppy, czyli szczenię, poprzez stylizację na westie, aż po sznaucera czy papillon. Dowolność fryzur daje wiele możliwości i pozostawia groomera z realizacją własnej wyobraźni lub życzenia klienta. Zawsze jednak profesjonalny gro-oming będzie dostosowywał estetykę i precyzję wykonania fryzury, dobór kosmetyków i typu strzyżenia do anatomii psa, jego wieku, kondycji sierści, warunków, w jakich żyje. Sierść daje możliwość ukrycia niedoborów urody czy sylwetki. Krótkie strzyżenie nie musi oznaczać zgolenia do gołej skóry, szczególnie gdy to, co ogolone, jest na grzbiecie, a przecież pies najbardziej brudzi się od spodu. Bardzo ważny jest również dobór odpowiedniej techniki strzyżenia do rodzaju sierści yorka. Przepięknie wymodelowany płaszczyk na pół długości, degażówkami prowadzonymi od grzebienia, nie maszynką, daje dużą satysfakcję groomerowi – pasjonacie swojego zawodu. Groomer ma ogromny wpływ na kształtowanie gustów i mody. Wystarczy nie ulegać kiepskim trendom i proponować w za-mian estetycznie wykonane fryzury, w których król psów długowłosych będzie nadal wyglądał elegancko.

Kerry Blue Terrier

Kerry blue terrier – największy z terierów Irlandii, zwany niegdyś niebie-skim terierem, został wyhodowany m.in. z bedlingtona, bullteriera, setera irlandzkiego, a nawet wilczarza. Wykorzystywany wszechstronnie do polowań jako płochacz i aporter z wody, a także do pilnowania. Jego najcenniejsze cechy to niezwykła, niealergizująca, nieliniejąca sierść o błękitnej poświacie i niechęć do szczekania. Niezwykle inteligentny, radosny i niekłopotliwy, związany przyjaźnią z człowiekiem, wykazuje cechy dominujące wobec samców. Po raz pierwszy zaprezentowała kerry blue terriera na wystawie Cruft w Anglii w 1932 roku hodowczyni Violet Handy. Jej pies prezentował się wyjątkowo, bo po raz pierwszy miał skorygowaną i skróconą szatę.
Jedwabista, falowana szata na grzbiecie nie powinna zakręcać się w loki. Sierść na nogach powinna być prosta, uczesana w mocne, równe kolumny.
Kerry blue to elegancki pies o wydajnym ruchu. Niegdyś strzyżony krócej niż dziś. Możemy rozróżniać dwie odmiany sierści – typ amerykański i angielski. Pierwszy daje większe możliwości groomerskie – rzeźbienia w sierści.

Pielęgnacja szaty, kąpiel, suszenie

Prawidłowa pielęgnacja szaty kerry blue terriera nie jest kłopotliwa. Jego sprężysta sierść łatwo się rozczesuje i nie kołtuni. Dodatkowo zabezpieczona odpowiednimi kosmetykami, wygląda pięknie. Do rozczesywania używamy preparatu wygładzającego powierzchnię włosa, grzebienia metalowego z szeroko rozstawionymi, długimi zębami oraz szczotki pudlówki. Najpierw rozplątujemy końcówki włosów, a na-stępnie uporządkowujemy sierść grzebieniem. Zawsze czeszemy psa przed kąpielą, nigdy w odwrotnej kolejności. W celu podtrzymania lśniącego efektu spryskujemy psa na co dzień odżywką nawilżającą sierść, która uniemożliwia jej splątanie. Przygotowanego do kąpieli psa zwilżamy wodą, a następnie nakładamy rozcieńczony koncentrat szamponu nawilżającego. Po spłukaniu czas na zastosowanie odżywki nadającej włosom objętość. Spłukujemy ją dokładnie po upływie kilku minut Turbosuszarką wydmuchujemy nadmiar wody z sierści, pomijając łapy i głowę psa. Te partie suszymy mały strumieniem cieplejszego powietrza, jednocześnie czesząc szczotką. Zabieg ten ma na celu uzyskanie prostego włosa na nogach i głowie kerry blue terriera. Według wzorca rasy, sierść na tych partiach ciała ma być prosta.
Dobrze przygotowany do strzyżenia włos pięknie się układa i pozostawia wspaniały efekt po jego skróceniu.

Strzyżenie

Tak jak w przypadku czernysza, tak i w przypadku kerry blue strzyżenie roz-poczynamy od najkrótszych partii ciała, czyli przestrzeni między opuszkami palców, strzyżonych maszynką na długość 1 mm. Osobom o mniejszej wprawie w strzyżeniu precyzyjnym maszynką elektryczną polecam wycinanie sierści w tym miejscu nożyczkami o zaokrąglonych czubkach. W następnej kolejności strzyżemy podogonie, jądra, okolice brzucha i spód szyi w formie trójkąta na 3 mm. Uszy gładkie, strzyżone na 2 mm z włosem lub 3 mm pod włos. Policzki krótko ostrzyżone pod włos na 3 mm. Cechą wspólną niektórych terierów wysokonożnych jest kształt głowy w formie prostokąta, co sugeruje trymowanie lub strzyżenie jej w płaszczyznach równoległych. Do strzyżenia kerry blue używamy długich, prostych nożyczek z ostrymi końcami, degażówek o szerokim rozstawie zębów oraz nożyczek giętych do strzyżenia łap w kształt „kociej łapy”. Poza zastosowaniem identycznych narzędzi jest bardzo wiele podobieństw w strzyżeniu kerry blue, czernysza i soft coated whitten terriera. We wzorcu tego ostatniego odnajdziemy połączenie fryzury kerry blue terriera i czarnego teriera rosyjskiego. Szatę kerry strzyżemy na długość 1,5 cm w partii lędźwiowej, łagodnie wydłużając włos na kłębie i szyi. Wszystkie przejścia z sierści krótszej do dłuższej muszą być wykonane w sposób niewidoczny, a efekt końcowy powinien wzbudzać podziwi wyglądać naturalnie. Ważnym elementem w sylwetce kerry jest wysoko osadzony i noszony dumnie ogon, zdradzający emocje psa. Jego kształt to zgrabnie wyrzeźbiona z włosów karotka. Wzorzec kerry mówi o krótkiej sylwetce psa. W celu wydobycia tej cechy tył i front psa należy ostrzyc krótko nożyczkami, podkreślając wspaniałe kątowanie tylnych kończyn. Front ostrzyżony na 7 mm w linii prostej z szyją i przednimi nogami sprawia wrażenie muskularnego. Najważniejszym elementem sylwetki kerry jest piękna, długa i wąska głowa, z charakterystycznie zaczesaną grzywą, spod której wyglądają małe, migdałowe oczy. Na co dzień właściciele i hodowcy zakładają na wąsy i grzywę gumki frotki, aby włos nie ulegał zniszczeniu i wysuszeniu. Na użytek domowy niewystawiane już kerry blue można strzyc maszynką elektryczną, wykorzystując głowice o większych dystansach od skóry psa. Nogi, rzeźbione w równoległe kolumny, trzeba strzyc nożyczkami. Zawsze pamiętamy o kształtowaniu fryzury zgodnej ze wzorcem rasy, nawet jeśli stosujemy do jej wykonania technikę inną niż zalecana. W innym przypadku ogolone na krótko, higienicznie kerry z grzywą będą wyglądały jak sznaucery. Tym sposobem do sznaucera można by upodabniać wszystkie rasy z grzywą nad oczami, bez względu na kolor czy sierść. Nie o to przecież chodzi. Najważniejsze, aby z każdej pielęgnowanej rasy wydobyć jej naturalne piękno. W celu uniknięcia potrzeby codziennego wyczesywania sierści kerry blue terriera należy do kąpieli użyć odżywki rozcieńczonej w stosunku 1:1. W ten sposób zabezpieczona sierść nie plącze się nawet przez 4 tygodnie mimo namakania podczas wilgotnej pogody.

Soft-coated Wheaten Terrier

Soft coated white terrier to bliski kuzyn kerry blue terriera, najliczniej hodowany w Irlandii i USA. Bardzo modny jest również w Skandynawii. Rozróżniamy dwa typy sierści softa: amerykański, o obfitej sierści, i irlandzki, o włosie rzadszym, falowanym. W pierwszym przypadku sierść korygujemy tak jak kerry blue, w drugim, oprócz strzyżenia łapek, sierść zostaje nienaruszona. Sierść spomiędzy palców wycinamy. Uszy i głowę strzyżemy tak jak u czarnego teriera rosyjskiego. Prawidłowa pielęgnacja tej rasy zbliżona jest do pielęgnacji wspomnianych powyżej ras.

Czarny terier rosyjski

Czarny terier rosyjski to największy przedstawiciel terierów. Jako jedyny zaliczany jest do grupy II FCI z racji swojej użytkowości. Wyhodowany w latach 50. XX wieku dla armii rosyjskiej, na życzenie ówczesnego dyktatora Rosji – Józefa Stalina. Zamiarem hodowców było stworzenie rasy odpornej na mróz, stres, odważnej i współpracującej z człowiekiem. Do hodowli użyto bardzo wielu ras, m.in. brodacza monachijskiego olbrzymiego – sznaucera, nowofundlanda, rottweilera, dobermana, airedale terriera. Przez wiele lat w hodowli czernysza obserwowano narodziny psów w różnym typie. Niektóre z nich – z muskularną budową ciała i obfitą sierścią – przypominały nowofundlanda, inne – wysokie na nogach, lekkie w sylwetce, z sierścią szorstką bez podszerstka – podobne były do sznaucera. Ponieważ czarny terier miał przypominać budową anatomiczną teriera wysokonożnego, a jego głowa w swoich płaszczyznach – cegłę, do hodowli wybierano osobniki charakteryzujące się średniej gęstości sierścią i lżejszą budową ciała. Mimo to czarne teriery rosyjskie nadal występują w trzech typach.
Pielęgnacja polega na utrzymaniu sierści w stanie nie-skołtunionym i strzyżeniu poszczególnych partii ciała tak, aby podkreślić urodę i użytkowość psa. Wykorzystanie czernysza jako psa służbowego i do pilnowania w pewnym stopniu narzuca groomerowi formę strzyżenia. Wzorzec rasy wg FCI dokładnie opisuje budowę różnych partii ciała, a fryzura je tylko podkreśla. Mimo to rolą groomera jest takie nadanie kształtu czernyszowi, by przypominał on teriera, a nie sznaucera olbrzymiego czy nowofundlanda.

Przygotowanie do strzyżenia

Podstawą przygotowania do strzyżenia jest dokładne wyczesanie wszystkich partii ciała. Do tego celu używamy preparatu ułatwiającego rozczesywanie, spryskując dokładnie całego psa od skóry po końce włosów, przegarniając szatę dłonią w górę i w dół. Po upływie kilku minut potrzebnych na absorpcję preparatu w głąb sierści wyczesujemy jej końce twardą szczotką pudlówką. Następnie w miejscach, gdzie sierść zbiła się w kołtun, możemy użyć zgrzebła rozcinającego. Aby sprawdzić, czy praca została dobrze wykonana, przeczesujemy sierść szerokim grzebieniem. W przypadku gdy pielęgnowany przez nas osobnik ma bardzo bogatą sierść, możemy ją przerzedzić. Do tego celu dobrze jest wykorzystać zgrzebła typu coat king, pomocne w wyciąganiu martwego włosa. Krótkimi ruchami zagłębiamy i wyciągamy w górę narzędzie. Przegarnianie posuwistymi ruchami wzdłuż psa może grozić niekontrolowanym poucinaniem sierści, tym bardziej gdy nasz coat king jest bardzo ostry. W ten sposób postępujemy na całym ciele psa z wykluczeniem nóg. Dobrze wyczesany przed kąpielą terier to warunek prawidłowego przygotowania do suszenia i strzyżenia. Przed kąpielą także należy usunąć włosy z kanału usznego, który u osobników obficie owłosionych bardzo zarasta. Do tego celu używamy pincety oraz pudru ułatwiającego usunięcie włosów. Po zabiegu kanał słuchowy zakraplamy preparatem rozpuszczającym woskowinę. Jeśli w uchu znajdowały się złogi, po zastosowaniu tego preparatu zostaną rozpuszczone i wypłyną w trakcie kąpieli.

Kąpiel

Do kąpieli używamy szamponu oczyszczającego, mającego za zadanie usunięcie wszystkich zanieczyszczeń z najgłębszych warstw sierści, dzięki czemu zastosowana odżywka zwiększająca objętość sierści wniknie w głąb włosa. Po nałożeniu preparatu odczekujemy kilka minut i dokładnie spłukujemy. Niedokładne spłukanie może spowodować uzyskanie efektu „przepielęgnowania” sierści i trudności w strzyżeniu. Lepki włos szybciej absorbuje brud.

Suszenie

Do suszenia używamy turbosuszarki typu blaster, skracającej proces odsączania największej ilości wody oraz pomocnej w ostatecznym usunięciu martwych włosów. Silny strumień powietrza wydmucha wodę od skóry. Osłaniamy okolice oczu i uszu oraz nosa. Najdłuższą sierść suszymy z dużej odległości, aby jej nie plątać. Dobry efekt strzyżenia osiągniemy wówczas, gdy sierść zostanie równomiernie wysuszona i uporządkowana.

Strzyżenie

Strzyżenie rozpoczynamy od partii najkrótszych, skracanych maszynką elektryczną. Najpierw usuwamy włosy spomiędzy opuszek łap. Następnie okolice odbytu, spód ogona (jeśli nie jest kopiowany – do wysokości 1/5), jądra, pas w kształcie rombu między odbytem a jądrami. Wewnętrzną stronę uda strzyżemy nie krócej niż na długość 5 mm. Kolejna partia to okolice prącia, brzuch do wysokości sklepienia żeber i okolice żołądka. Trójkąt na spodzie szyi rozpoczynamy tuż pod uszami, a kończymy 5 cm przed rękojeścią mostka. Uszy strzyżemy do linii załamania przy głowie na długość 3 mm Ważne, aby nie strzyc całych powierzchni uszu w celu zachowania prawidłowego kształtu głowy. Na środku mózgoczaszki wycinamy pas. Aby wyznaczyć jego szerokość, musimy odnaleźć najbardziej wystające punkty na głowie – są to łuki brwiowe. Na szerokości pasa skracamy sierść, począwszy od linii między uszami, aż do łuków brwiowych, skąd w dół opada na oczy grzywa psa. Na szczycie czaszki zostawiamy dłuższe włosy, które ostrzyżone jako przedłużenie głowy, stanowią podkreślenie linii szyi w ustawieniu bocznym. Kształtowanie prawidłowego profilu głowy polega na nadaniu jej formy prostokąta z obfitą grzywką, brodą i wąsami, co ma sprawić, że wygląd czernysza jest charakterystyczny dla tej rasy i podkreśla jego użytkowość. Głowa ostrzyżona zbyt krótko wydaje się za mała i nieproporcjonalna do dużej i mocnej sylwetki psa. Pozostałe partie ciała strzyżemy długimi nożyczkami prostymi o szerokich płaszczyznach. Początkowy kształt psa możemy nadać, używając dużych nożyczek degażujących o szerokim rozstawie zębów i dużej powierzchni tnącej. Grzbiet psa ma być równy jak stół, lekko opadający ku tyłowi z racji niżej osadzonego ogona i wznoszący się do góry w linii kłębu. Aby w ruchu włosy nie unosiły się, podczas strzyżenia naciągamy w dół skórę psa. Ten sposób pomaga zauważyć, które włosy z grzbietu należy jeszcze skrócić. Długość sierści, jaką powinien zostawić groomer, zależy wyłącznie od bu-dowy anatomicznej psa. I tak osobni-kom drobnym zostawiamy sierść dłuższą, a dobrze zbudowanym – krótszą. Dłuższa sierść uzupełnia wizerunek psa i jego błędy anatomiczne. Kończyny formujemy w proste kolumny. W tych miejscach włos jest najdłuższy. Stopy psa to podstawa sylwetki. Na nich opiera się ciało czernysza. Palce ostrzyżone za krótko wyglądają śmiesznie i nieproporcjonalnie. Tylne kończyny od guza siedzeniowego do 3 cm powyżej pięty strzyżemy krótko. Szerokie i mocne przedpiersie formujemy z włosów na klatce piersiowej. Należy zwrócić uwagę, aby długość sierści nie wychodziła poniżej linii łokcia, patrząc z przodu i z boku na profil psa. Całość strzyżenia opieramy na łagodnych przejściach z sierści krótszej do dłuższej, łagodnie kształtując sylwetkę zgodnie z wzorcem rasy. Dla klientów mających problem z utrzymaniem sierści czernysza w dobrej kondycji niezłym rozwiązaniem jest jej skrócenie znaczniej niż w formie wystawowej. Wzorcowa długość sierści to od 5 cm na grzbiecie do 20 cm na łapach. Czernysz w szacie krótszej również wygląda dobrze, pod warunkiem nadania jej wzorcowego kształtu. I tak zamiast 5 cm na grzbiecie możemy sierść skrócić do 2-3 cm, a na łapach – do 15 cm. Krótsze strzyżenie czarnego teriera rosyjskiego upodabnia go do sznaucera, a co za tym idzie – wiąże się z potocznym goleniem „na krótko”. Takie strzyżenie nie wnosi do naszego poczucia estetyki niczego nowego, nie daje satysfakcji ze sztuki groomingu, jaką jest profesjonalna pielęgnacja psów różnych ras. Odchodzenie od modelu higienicznego strzyżenia psów daje groomerowi możliwość rozwoju i wpływania na wizerunek psów spacerujących po ulicach i kształtowania mody na posiadanie psów różnych ras.